کد مطلب:28820 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:103
خدایا! خودت می دانی آنچه [ از جنگ و نبرد] از ما سر زد، نه برای كشمكش قدرت بود، نه برای به چنگ آوردن متاع دنیا، بلكه برای آن بود كه آثار و نشانه های دین را به جای خود برگردانیم و در سرزمین های تو اصلاح را آشكار سازیم، تا بندگان مظلوم تو ایمن شوند و حدود تعطیل شده تو برپا و اجرا گردد. خداوندا! من نخستین كسم كه به حق روی آورد، آن را شنید و پاسخ داد. جز پیامبر خدا هیچ كس در نماز، بر من پیشی نگرفته است. شما می دانید كه روا نیست عهده دار نوامیس مردم و خون ها و غنایم و احكام و پیشوایی مسلمانان، بخیل باشد تا به مال مردم چشم طمع داشته باشد، و نه نادان باشد، كه با جهل خویش مردم را به گم راهی كشد، و نه جفاكار، كه با جفایش ره بر مردمان ببندد و نه در چرخش دولت ها اهل ستم باشد، كه گروهی را بگیرد و گروهی را وا نهد، و نه رشوه گیرنده در داوری، كه حقوق مردم را از بین ببرد و در برابر حدود الهی بایستد، و نه رها سازنده سنّت پیامبر، كه امّت را به تباهی افكند.[1].
2769. امام علی علیه السلام - در نكوهش یاران خود -: ای صاحبان دل های پراكنده و جان های ناهماهنگ كه جسم هایتان حاضر، ولی خِردهایتان غایب است! من شما را به حق باز می گردانم و شما همچون رمیدن بز از آوای شیر، از آن می گریزید. هیهات كه بتوانم به یاری شما بامداد عدل را آشكار سازم، یا كجی حق را استوار دارم!